De school
In oktober 2007 ben ik voor het eerst naar Gambia afgereisd. Ik maakte deel uit van een georganiseerde reis. Ik had van te voren natuurlijk veel gehoord over Gambia en Afrika, en zo was mij ook verteld dat er veel behoefte is aan kleine dingen als pennen en papier. Deze nam ik mee uit Nederland, en in Gambia vroeg ik of ik een schooltje kon bezoeken dat buiten toeristisch gebied ligt, en zo zijn we op een dag de binnenlanden ingereden. In de stad krijgen de schooltjes nog wel eens wat van de toubabs (blanken). We gingen naar Fataro, waar we heel achteraf een drieklassig schooltje troffen. We werden welkom geheten door adjunct directeur Momodou Lamin Cham, die op dat moment de jongste groep les gaf. Hij liet ons de school zien en vertelde het een en ander over het reilen en zeilen van de school.
De school bestond toen uit drie lokalen, een hokje van 1.80 bij 1.80 voor de directeur en een piepklein voorraadkamertje, waar het schoolmateriaal zou moeten liggen. De ruimtes bestonden uit grijze muren van moddersteen, aangesmeerd met cement met een golfplaten dak en in het lokaal wat houten bankjes, waarop de kinderen zaten. Geen tafels, geen materiaal, geen lessenaar, alleen de twee oudste klassen hadden een schoolbord en de oudste klas had ook twee tafeltjes. Verder niks. Ik wist niet wat ik zag. Zelf kleuterleidster van origine begreep ik hoe zwaar het moest zijn voor de leerkrachten om de kinderen een hele dag bezig te houden zonder materiaal.
Momodou vertelde, dat de bevolking in 2004 samen voor de realisatie van twee lokaaltjes had gezorgd, een jaar later zorgde een Engelsman voor een derde lokaaltje. Ze zijn begonnen met 90 leerlingen, inmiddels zijn het er bijna 200. Ze komen “ vaak lopend “ van heinde en ver. 4, 5, 6, en 7 jaar. De vijf leerkrachten worden betaald van het beetje schoolgeld, dat de ouders kunnen betalen. Ze werken dus voor een symbolisch bedrag. Soms gaat de school dicht omdat er geen geld is om de leerkrachten te betalen. En als er dan wel weer geld is, gaat ie weer open. En ik vergeet nooit het gezicht van Momodou, toen wij aankwamen met onze pennen, potloden en een beetje speelgoed. We hebben gevraagd wat er nog nodig was. Wat ze heel graag wilden:
- toiletten;
- schoolbanken met tafels;
- geld voor een voedselprogramma;
- geld om de leerkrachten te kunnen betalen;
- sportmateriaal;
- een omheining om de school en het schoolplein;
- zomerkleding voor de kinderen;
- fietsen voor de kinderen die ver weg wonen;
- een minibusje om kinderen die heel ver weg wonen, op te halen;
- een paar computers;
- gewoon schoolmateriaal!
Een boel wensen, maar broodnodig.
Inmiddels hebben we al een aantal dingen van het lijstje kunnen afstrepen. Er zijn nieuwe schoolbanken en er is een toiletgebouw. In de herfst van 2008 zijn twee oude lokalen verwoest. Er zijn nieuwe gebouwen gerealiseerd, met lokalen, een vergaderruimte en een keuken.
Alles wordt mogelijk gemaakt door de gulle giften en initiatieven. Hier kunt lezen hoe je ons kunt helpen!