Medio maart 2008 ben ik teruggeweest in Gambia om te kijken hoe een en ander ervoor stond. Op vrijdagochtendvroeg belde ik de hoofdmeester, dat ik in Gambia was en dat ik die dag graag wilde komen kijken op school. Ik was van harte welkom en zou die ochtend samen met mijn vaste chauffeur Kabiro Jammeh, die ik in oktober 2007 al had leren kennen, naar Farato komen. Echter zo’n 10 minuten later werk ik teruggebeld of ik toch maar ’s middags om 5 uur wilde komen. Ik snapte het niet zo goed, want dan zouden we de kinderen niet zien, maar de lijn was slecht en ik stemde toe. Dus ’s middags togen we naar de school en tot mijn grote verassing zat deze vol kinderen, alle personeel was aanwezig alsook de vrijwilligers. En iedereen in hun beste pak. Wat bleek. De school had vakantie en ze hadden die dag gebruikt om iedereen van heinde en ver op te trommelen omdat ik zou komen. Natuurlijk voelde ik me enorm opgelaten, maar het was hun manier om ‘dank je wel’ te zeggen. Tegen mij, maar daarmee tegen iedereen, die heeft bijgedragen aan het tot stand komen van dit geweldige resultaat: 3 klassen, waar eerst alleen wat half vergane bankjes stonden, maar die nu – 4 jaar na de bouw van de school – vol staan met gloednieuwe schoolbanken. Een prachtig gezicht. Ik begreep best dat ze hartstikke blij waren….